Ο Σακχαρώδης Διαβήτης είναι μία πάθηση που οφείλεται συνήθως στη μειωμένη παραγωγή ινσουλίνης, με αποτέλεσμα την αύξηση των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα. Εκτός των γενικότερων προβλημάτων που προκαλεί, ο διαβήτης μπορεί να επηρεάσει και την όραση προσβάλλοντας διάφορα σημεία του ματιού, ανάμεσα στα οποία σημαντικότερος είναι ο αμφιβληστροειδής χιτώνας.

Η διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια (ΔΑ) προκαλείται από την προσβολή των αγγείων του αμφιβληστροειδούς από το διαβήτη. Η ΔΑ αφορά όλους τους διαβητικούς ασθενείς (ινσουλινοεξαρτώμενους και μη). Όσο μεγαλύτερο είναι το διάστημα που πάσχει από διαβήτη ο ασθενής, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος ανάπτυξης ΔΑ.

Η διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια είναι σοβαρή και εξαιρετικά ύπουλη πάθηση. Στα αρχικά της στάδια, ακόμη και όταν συμβαίνουν σημαντικές αλλοιώσεις στα μάτια του, ο ασθενής μπορεί να μην αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα της κατάστασης καθώς δεν υπάρχουν συγκεκριμένα συμπτώματα. Η όραση μπορεί να μην επηρεαστεί έως ότου η πάθηση να εξελιχθεί σε πιο προχωρημένα στάδια. Το κύριο σύμπτωμα, η σημαντική μείωση της όρασης, εμφανίζεται όταν αναπτυχθεί οίδημα στη ωχρά κηλίδα, αιμορραγία στον αμφιβληστροειδή και στο υαλοειδές ή προσβολή του οπτικού νεύρου. Επίσης, σε διαφορετικά στάδια της πάθησης μπορούν να εμφανιστούν θολή όραση με χαρακτηριστικές διακυμάνσεις, διπλωπία, μυγάκια, σκιές στο οπτικό πεδίο, καταρράκτης και γλαύκωμα.

Οι διαβητικοί ασθενείς πρέπει να εξετάζονται σε ετήσια βάση ακόμη και όταν δεν παρουσιάζουν συμπτώματα, καθώς έχει μεγάλη σημασία η διάγνωση της νόσου να γίνεται στα αρχικά της στάδια. Σε περιπτώσεις ήπιας ΔΑ συνιστάται εξέταση κάθε 6 μήνες για παρακολούθηση της εξέλιξής της, ενώ σε προχωρημένα στάδια η παρακολούθηση πρέπει να είναι ακόμη πιο συχνή.

Καίριο ρόλο στην αντιμετώπιση της ΔΑ έχει η σωστή ρύθμιση του σακχάρου (γλυκόζης) του διαβητικού ασθενούς. Η καλή ρύθμιση του σακχάρου μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης της ΔΑ και καθυστερεί την εξέλιξή της. Θα πρέπει επίσης να ρυθμίζονται σωστά η αρτηριακή πίεση και τα επίπεδα της χοληστερόλης στο αίμα καθώς και να αποφεύγονται το κάπνισμα και η υπέρμετρη κατανάλωση αλκοόλ.

Η θεραπεία είναι εξατομικευμένη ανάλογα με το συγκεκριμένο πρόβλημα του ασθενούς. Στηρίζεται κυρίως στις ενδοϋαλοειδικές εγχύσεις με αντινεοαγγειακούς παράγοντες (anti-VEGF) και στην εφαρμογή LASER, είτε εστιακά σε συγκεκριμένες περιοχές του αμφιβληστροειδούς είτε σε όλο το εύρος του (παναμφιβληστροειδική φωτοπηξία). Σε ορισμένες περιπτώσεις προχωρημένης ΔΑ (αιμορραγίες υαλοειδούς ή αποκόλληση αμφιβληστροειδούς) απαιτείται χειρουργική αντιμετώπιση με υαλοειδεκτομή, αφαίρεση του υαλοειδούς σώματος και έγχυση σιλικόνης ή ειδικών αερίων.