Καταρράκτης

Ο καταρράκτης είναι η τμηματική ή ολική απώλεια της διαφάνειας (θόλωση) του κρυσταλλοειδούς φακού που βρίσκεται μέσα στο βολβό του ματιού. Αποτελεί την πιο συχνή πάθηση που προκαλεί σοβαρές διαταραχές στην όραση και αντιμετωπίζεται μόνο χειρουργικά. Μπορεί να εμφανιστεί από την παιδική μέχρι τη γεροντική ηλικία, αυτόματα ή μετά από τραυματισμό, λήψη φαρμάκων ή άλλα παθολογικά αίτια.

Για την επιτυχή έκβαση της επέμβασης του καταρράκτη απαιτείται: α) καλή προεγχειρητική μελέτη β) σωστή χειρουργική τεχνική και γ) επαρκής μετεγχειρητική παρακολούθηση.

Ο σχεδιασμός της προεγχειρητικής μελέτης στο ιατρείο μας περιλαμβάνει:

1. διαθλαστικό έλεγχο (αντικειμενικό και υποκειμενικό)
2. βιομικροσκόπηση, για την εκτίμηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του καταρράκτη
3. μορφολογικό και λειτουργικό έλεγχο του ενδοθηλίου του κερατοειδούς με φασματικό μικροσκόπιο (specular microscopy)
4. οπτική τομογραφία συνοχής (OCT) για τον έλεγχο λειτουργίας της ωχράς κηλίδας
5. βιομετρία υψηλής ακρίβειας για τον ακριβή υπολογισμό της ισχύος του ενδοφακού που θα χρησιμοποιηθεί (Swept Source IOL Master)
6. εξατομικευμένη προσέγγιση, με εκτενή διερευνητική συζήτηση για την επιλογή του κατάλληλου ενδοφθάλμιου φακού, της σωστής χειρουργικής προσέγγισης και του επιθυμητού διαθλαστικού αποτελέσματος, όπως αυτό διαμορφώνεται για τον κάθε ασθενή ξεχωριστά.

Η χειρουργική τεχνική καθορίζεται από την προϋπάρχουσα χειρουργική εμπειρία αλλά και από την επιθετική ή συντηρητική στάση του χειρουργού στην αντιμετώπιση της κάθε περίπτωσης.

Οι χειρουργικές τεχνικές, τα χρησιμοποιούμενα υλικά και οι τύποι των ενδοφακών συνεχώς αλλάζουν. Η δική μας επιλογή είναι να εφαρμόζουμε το καινούριο στους ασθενείς με την ίδια προσοχή και επιφύλαξη που θα το εφαρμόζαμε στον εαυτό μας, δηλαδή μόνον εφόσον το καινούριο έχει επαρκώς δοκιμαστεί και έχει αποδειχθεί καλύτερο του παλαιού. Πάγια άποψή μας είναι ότι οι πειραματικές προσεγγίσεις δεν αφορούν τους δικούς μας ασθενείς.

Στη χειρουργική μας εμπειρία πιστώνεται μια συνεχής χειρουργική δραστηριότητα επί 35 χρόνια (1982 έως σήμερα) με πολύ μεγάλο αριθμό χειρουργείων. Παρ’ όλ’ αυτά, δε θεωρούμε αυτό το σημαντικότερο. Η επιστημονική καταξίωση διασφαλίζεται από την ποιότητα του αποτελέσματος και όχι από τον αριθμό των ιατρικών πράξεων.